نمیدونم چرا دیروز فکر این که هم کلاسی هایی که توی دوازده سال تحصیل که داشتم چه شده اند از مغزم بیرون نمیرفت به تک تکشان فکر میکردم مثلا به بچه های کودکستانی که میرفتم و از شانس من یه پسری بود که از بین همه بچه ها منو توی لیست سیاه قرار داده بود همیشه خدا اذیتم میکرد و میگرفت میزد :|....یا یکی از دوستایی که الان هم میبینم و در ابتدایی و راهنمایی هم هم کلاسی بودیم و از اون بچه درس خون ها بود که الان بعد گرفتن لیسانس دیگه دل و دماغ درس خوندن نداره...دوره ابتدایی عاطفه و میترا که یه بار وسط بازی ناخن عاطفه انگشت منو خراش داد و ساعت ها به خاطر خونی که می اومد گریه کردم و هنوز هم که هنوزه جاش مونده ... به میترا فکر میکردم که اون موقع ها صاحب یه برادر شده بود و از این موضوع کاملا ناراحت بود و باعث افت درسش شده بود ...به آدام فکر میکردم که تصادف کردن و همه خانوادشو از دست داد و ویلچر نشین شد و از اون موقع کسی سر کلاس ندیدش ...به بچه زرنگای کلاس که یه آرزوهایی توی سرشون داشتن که فلان مهندس و فلان دکتر میشن فکر میکردم که وقتی سراغشون رو گرفتم فهمیدم یا ادبیات خوندن یا معارف ... دیروز به تک تکشون فکر میکردم که الان به کجا رسیدن ...تا این که دیروز تو بازار سه تایشان را دیدم که یکیش یه بچه 8 ساله و یه 3 ساله داشت و دهن من قد یه لنبکی از خنده کش آمده بود برای بچه های قد و نیم قدش و قد یه زن 40 ساله به نظر میرسید و باز مثل زمان مدرسه فکر کنم ولش میکردی سرش را به دیواری جایی تکیه میداد و میخوابید ... یکیش هم که همان زمان دبیرستان ازدواج کرده بود یه پسر 10 ساله داشت و در این مورد دیگه من نمی تونستم جلوی خندم را بگیرم که همکلاسی محترم هم هی میگفت خب چیه؟:|.... و یکی دیگه که همیشه دختر آرومی بود بعد کارشناسی تصمیم گرفته به سراغ کارهایی توی این مدت انجام بده بره ... چقدر جالب بود سرنوشت این آدم ها وقتی که بعد سال ها رقم میخورن و خومون متوجهش نمیشیم کاش دوربینی بود و تمام این لحظات رو ثبت میکرد
+ و به خودم فکر میکردم که چی میخواستمو چی شد (البته شاید کسی چه میدونه چیزی که میخواستم به این خوبی نمیشد ):)
