اعتراف _ قسمت یک

نمیدونم حرف چی شد یعنی الان تو این ساعت که برگه ها جلومه و باید تایپ کنم و به پایان نامه نکبتی برسم حضور ذهن ندارم که چی شد وقتی با بق بقو حرف میزدیم بهش گفتم که آدم سردی هستم خیلی قبل تر به این نتیجه رسیده بودم اما قبول نمیکردم اینو تا این ساعت که میشه دور بر 12:30 به صندلی تکیه دادم و رفتم وبلاگ هایی دوستای قدیمی و جدید (جدید که ندارم منظورم آشناییم در بیانه)رفتم وب گندم...مهربانو...22 فوریه...پسر خط خطی... هانیه( از این تربیون اعلام میکنم که گند بزنن اون وبتو که اون کداباز نمیشه) آقا گل و یک آشناو خانم انار و  بقیه که هر بار میرم و شدم خواننده خاموش و همه پست های شاد و غمگینشون رو میخونم و رد میشم و وقتی میخونم که دلشون گرفته ... داغونن دستم میره چیزی بنویسم بگم بی خیال بابا اما مثل هر بار ترجیح میدم حرفی نزنم و تو سایه باشم تا ببینم داره حالشون خوب میشه ... مثل همین چند وقت پیش که یکی گفت حوصله نداره و من به جای این که حرف بزنم سکوت کردم و هیچی نگفتم هر چند بعدا شاکی بود که فقط یه اون روز رو حوصله نداشت و من انگار نه انگار  و من بهش حق میدادم اما... اما دلم میخواد همه بدونن که وقتی حوصله ندارن ناراحتن من دقیقا نمیدونم اون موقع چی باید بگم که بیشتر از این  گند نزنم به حالشون ... چی بگم که نگن اینم دلش خوشه برو بابا ... برا همین تو سایه میمونم یه آدم سرد و بی روحی میشم به قول رفقا که دم همشون گرم:)