میدونین خوشم میاد از اینایی که تا افسرده میشن خودشون رو مهم حساب میکنن و میرن روانکاو و از این چیزایی که همیشه مشکل داشتم باهاشون و فکر کنم اونا آدمایی مثل من رو هیچ وقت درک نمیکنن که همیشه بعد یه پله افسردگی دیگه یه نقاب بیشتر میاد رو صورتمون و یه تن از تن صدامون کمتر میشه و خندمون یه ولوم بی صدا تر هر چند دیگه برا خندمون ولومی نمونده تا کمتر بشه یا بیشتر :)