از میان این همه تو یک من کم است

بعضی وقتا آدم دلش میخواد بره دامنه یه کوه بایسته و کوهو نگاه کنه و بعد شروع کنه بره بالا ...بره ...بره...تا این که اون بالا یه تخته سنگ بزرگ پیدا کنی و بشینی کنارشو شونه راستتو بهش تکیه بدی و زانوهاتو بغل کنی و های های بزنی زیر گریه حتی یه نفرم نباشه که بیاد بگه چرا ؟!برای چی؟!چی شده!؟...و ندونی کی خوابت برده و ساعت ها خوابیدی و وقتی بیدار شدی دستاتو بزاری جیبتو از کوه بیای پایینو یه لبخندی بزنی به همه کسایی که هر روز میبینی:)

+این روزا فک کنم روند نوشتنم فرق کرده هر چی هس فعلا دوستش میدارم;)